Alternatief voor swingen met revalidatie-patienten: Simon & Garfunkel op het dakterras
29-12-2013 18:08
Kerst is misschien gezelligheid, eten, kadootjes, nog meer eten en ¨samen zijn¨, het is vooral nogal saai: wachten op het ontbijt, ontbijt, wachten op de koffie, koffie (met taart, dat is dan wel weer leuk :P), wachten op de lunch, lunch... Dus nu alweer zes jaar geleden besloten we om op tweede kerstdag een gelegenheids-Kerstband bij elkaar te sprokkelen voor een koffie-kerstconcert bij ¨mijn¨ revalidatiepatienten en palliatieven van het zorghotel waar ik werkte: Hollandse meezingers, een kerstverhaal, swingende versies van bekende liedjes en gedachten-gedichten op de dag dat de meeste mensen anders óók vooral zaten te wachten tot kerstmis maar weer voorbij was. Twee vliegen in één klap: hadden wij mooi wat te doen op eerste kerstdag (de huiskamer volbouwen met een piano, een drumstel, gitaren en microfoons om te oefenen, ook leuk voor mijn ouders... en de buren :P), en de mensen hadden het net als wij altijd erg naar hun zin.
Maar nu ik zo´n bijna 10.000 kilometer verderop zit en skype-verbindingen voor dit soort gelegenheden toch nog nét niet helemaal ideaal zijn, kon ik er dit jaar helaas niet aan meedoen. Gelukkig ging het wel gewoon door, en ik was er op een andere manier tóch een beetje bij, want ze hebben als één van de stukjes mijn kerstversie van ¨Sinterpost op rijm¨ gelezen over het werk en de mensen hier in Quito:
Beste Kerstman (en Rudolf)
U hebt het vast gehoord:
ik ben dit jaar niet in de buurt.
Met al uw werk
lijkt het me sterk
dat u ooit iets naar Quito stuurt.
Maar ik wil toch vragen:
ga mijn schoorsteen niet voorbij.
Ja, als het kan,
ach, stuurt u dan
dit jaar ook iets naar mij?
Al wordt ook ú vast bij de post
per kilo opgelicht,
en zijn wat ik vraag
aan u vandaag
slechts dingen van gewicht.
Toch hoop ik dat u een manier vindt
net voordat ik hier straks ga
voor een pakket
verzonden met
een kerstgroet uit Antarctica
Ik vraag een grote doos geluk
voor alle mensen hier.
Een meter
bij een meter,
mag het zijn... een stuk of vier?
Eén is voor de kinderen,
de sterksten wel misschien.
Ze laten ons het groot geluk
in kleine dingen zien.
Eén is voor hun ouders,
en speciaal die met een piek
in bloeddruk, suiker,
dingen die we zien in de kliniek.
Eén voor mijn collega's
met plezier en met verdriet.
Want het is fijn
om hier te zijn,
maar soms is het dat niet.
En de laatste? Voor mijn ouders,
en mijn broers en bovendien
mijn vrienden daar,
die ik dit jaar
en langer zelfs niet zal zien.
Zeg hen dat het goed gaat
en dat ik nog even blijf,
en dat ik dan
zo snel ik kan
persoonlijk aan hen schrijf.
Doe er ook een knuffel bij van mij
als klein gebaar.
Dat was het wel,
ik ga nu snel,
ik spreek u volgend jaar.
En ik had tóch een muzikale tweede kerstdag: ik kwam zomaar de hele familie van een Amerikaanse werk- en huisgenoot tegen op het dakterras, super muzikaal en hartstikke goede zangers! Simon & Garfunkel dus heerlijk in de zon op tweede kerstdag: als er al een goed alternatief zou bestaan voor het traditionele tweede kerstdag koffie concert met de revalidatie-patienten, was dit het wel! Voorstellen voor platencontracten kunt u altijd mailen naar onderstaand adres :P. Lailalaiiii...
—————