Een half jaar verder en nog geen meter opgeschoten. (of… toch?)

Deze zondag precies zes maanden geleden was de Grote Dag waarop ik mijn wereldreis begon. Ik zou er een jaar of twee, drie over doen. Maar als ik dit reistempo volhoud, ben ik de komende tien jaar nog niet thuis :P… Een half jaar verder dus, en nog geen meter opgeschoten. Of...?

Helaas moet ik iedereen teleurstellen die denkt dat ik een rijke Ecuadoriaan aan de haak heb geslagen en dat ik nu in een luxe appartement met uitzicht op zee mijn verhaal zit te doen. Er zijn niet zoveel rijke Ecuadorianen ;) … En als ze er wel zijn, is de markt waar we werken niet bepaald de plek om ze tegen het lijf te lopen. Ik heb dus nog steeds mijn kamer met Ecuadoriaanse “wisselstroom” (aan-uit-aan), vergelijkbaar “wissel-internet” en 50% kans op warm water. Koud water is er altijd, en het komt vanzelf binnen als het hard regent. :P

En nee, het is ook geen arme Ecuadoriaan, al is dat aanbod aanzienlijk groter. Hoewel… ja, een aantal Ecuadorianen heeft mijn hart wel gestolen: uiteraard “onze” San Roque marktkinderen en hun families, mijn huisbaas die altijd twee uur de tijd heeft om op de trap de geschiedenis, politiek en muziekstijlen van zijn land te bespreken, de hilarische vrijwilligers coordinatrice en kantoorgenoot Gladys die zichzelf op vrijdag in een knalroze joggingpak hult om gymles te geven en onze bloeddruk- en suikerpatienten op de markt die voor ons bidden (?) en ons eten toestoppen als we langskomen om te kijken hoe het met ze gaat. En ook de indrukwekkend rustig en bescheiden als-je-iets-wil-weten-vraag-je-het-aan-Ruth de vice-directrice, mijn lerares Spaans die net zoveel van kaneelkoekjes houdt als ik (dat het kan!), onze sociale werker die zó voor iedereen aan het zorgen is dat hij vergeet dat hij (“oh ja!”) ook nog een familie heeft en de vrouw van de wasserette die me een paraplu meegeeft als het plots hard begint te regenen. En natuurlijk de zusters die me voor lunch in de comunidad roepen als ik in het weekend werk, Mirian manusje van alles die na negen uur werken nog binnenkomt om samen een uur Engels huiswerk te doen en de man van de avondwinkel die me mijn boodschappen meegeeft ook als ik geen geld bij me heb. En niet te vergeten de dokter die haar team naar de markt stuurt om met ons te werken en die geen gelegenheid voorbij laat gaan om ons te vertellen dat we dappere strijders zijn in het leger tegen de pandemie van ongezonde levensstijl, en de familie van de markt die ons uitnodigt voor lunch en warme chocomel, omdat we “hier anders geen familie hebben, toch?”…

Maar ook de niet-Ecuadorianen hebben het hier de afgelopen maanden tot een echt thuis gemaakt: als-ik-eerlijk-antwoord-wil-vraag-ik-het-aan Brendan de nog niet erkende communicatie goeroe die altijd in is voor … frisbee (:D), mijn Franse buurvrouw die mijn in de eerste drie dagen hier alle mogelijke Quito horrorverhalen vertelde zodat (zelfs) ik alert zou zijn op mijn spullen en mezelf, en de vrijwilligerscoordinator Emily die het vegen van de vloer een “uitdaging voor mijn coordinatie” noemt. Coffee with love collega-verslaafde Kilian die het echte Duits brood dat zijn opa hem opstuurt met ons deelt, onze markt-verantwoordelijke / “moeder” Hannah die een half jaar voor zowel de kinderen van San Roque als voor de vrijwilligers zorgde, als-we-allebei-toch-ziek-zijn-kunnen-we-net-zo-goed-samen-lunchen met Graham, Sinead de Ierse juf die, hoewel een paar jaar ouder dan ik, evenveel plezier heeft in foam-vissen met wiebelogen maken als ik, en clinica-collega Jenni die voor valentijn marshmellow-rijst koekjes in hartjesvorm bakt om uit te delen  …

En in die hele context heeft ons project Clinica de calle zich in de afgelopen maand enorm ontwikkeld. We hadden toen we begonnen enkel een excel-sheet met namen en dagelijkse bloeddrukwaarden, maar nu werken we met de leiders van de sectoren van de markt om hun mensen te informeren over wat we doen, we zitten een half uur met de families bij hun kraam om ze in te schrijven, ze te vertellen over gezondheid en risico´s en ze te identificeren als “at risk” voor problemen. Dat is ook een ideale manier om andere situaties die niet in de haak zijn op te merken (geweld, mishandeling, verslaving, werkende kinderen en/of psychologische problemen) waarvoor we de brug kunnen zijn naar andere (professionele) diensten: kinderen naar school laten gaan of bij ons op de markt laten beginnen met “educación inicial”, sociaal werk van CENIT, of “atención integral” voor families in een centrum waar fysieke en mentale gezondheid samen gaan met social werk… Per maand kunnen we op die manier zo´n tweehonderd mensen echt bereiken. Praktisch gratis (25 dollar per maand voor kopieen en pennen?) en allemaal voor en door Ecuadorianen bovendien, wij zijn alleen maar een (hopelijk slechts tijdelijk noodzakelijke) verbinding.

De afgelopen maanden heb ik dubbele diensten gedraaid om aan het project te werken, en binnenkort zal ik twee tot drie weken verplicht vrij nemen. Ik zal mijn gitaar, mijn pen en papier inpakken en een paar weken aan de Ecuadoriaanse kust alles op een rijtje zetten. In september komt er een pediater uit Engeland om het coordinator-schap op zich te nemen voor een jaar, en het zou super zijn als ik haar alles zou kunnen uitleggen en laten zien… Maar na zes maanden is het geld dat ik had gepland voor twee maanden dan écht op, en al is de 300,- euro die ik in de maand uitgeef niet bijzonder veel, nog een paar maanden meer is een serieuze verandering in mijn budget. Wel… komt tijd, komt raad. In ieder geval is de basis voor het project gelegd en alles staat op papier :D, we zullen zien wat de toekomst brengt. Ook hier gaat dat vanzelf.

Dankjewel aan iedereen thuis en hier die deze zes maanden (!) om hebben doen vliegen, en sorry als er af en toe een bericht onbeantwoord blijft! Ik lees alles heus wel, maar ook in Ecuador zitten er niet meer dan vierentwintig uur in een dag. Zodra er een (nieuwe) vertrekdatum is, weten jullie ervan, en ook donatie-nieuws over wat ik tot nu toe met het gegeven geld heb gedaan, moet ik updaten!

Een dike knuffel, hier alles goed dus :D