Verloren hoofdstuk van Nelly´s Lonely Planet: Crucita

Crucita is een vissersdorp ergens halverwege de noordkust van Ecuador die grenst aan Colombia en de zuidkust die overgaat in Peruaans grondgebied. De reden om naar Crucita te gaan, is dat Ecuadoriaanse toeristen er naartoe gaan om uit te rusten (= rust!) en dat betekent ook relatief weinig gringo´s. Perfecto.

Direct langs het strand ligt de onverharde hoofdweg waarover tuktuks hobbelen die iedereen meenemen die geen zin heeft om de tien minuten naar de andere kant van het dorp te wandelen. Etenskarretjes in de vorm van een bakfiets staan aan de kant van de weg terwijl de eigenaar met een plaatselijke bekende de nieuwtjes van de dag doorneemt, schijnbaar zonder enige interesse in het verkopen van zijn waar. Kinderen op te grote fietsen, volwassenen op te kleine fietsen en mannen in zwembroek of families van vier (inclusief babies) op de motor slingeren rond de hobbels en gaten over de stoffige weg die bij regen in enkele minuten verandert in een modderpoel. Paraplu´s en regenkleding worden hier in verband met de tropische temperaturen dan niet gebruikt. De winkeltjes, restaurants en huizen langs de kustlijn zijn gemaakt van hout of bamboe met rieten daken, afgewisseld met inspiratieloos beton en afbladderend pleisterwerk of ongelijke bakstenen muren en golfplaten. 

Trucks met groenten en fruit komen van dorpen meer landinwaarts langs om hun vers geplukte oogst aan de dorpelingen te verkopen, en de rij vissersboten op het zand verklaart waarom tachtig procent van de hoofdweg wordt bezet door visrestaurants. Op tijden dat er niet gevist wordt, zitten de mannen samen rond de boten te kaarten, mannelijk te zijn en te fluiten naar alle vrouwelijke voorbijgangers van 30 jaar en jonger. Als je de zijstraatjes in kijkt (of loopt) om hen te negeren of te ontlopen, zie je een nog chaotischer geheel van creatieve bouwsels aan beide kanten van een zandstrook met een breedte van anderhalve auto. Of twee moto-taxi s, als je wil.

Op het strand wandelen mensen met of zonder hond en honden met of zonder baasje, een handjevol staat tot hun middel in de branding van het lauwe water van de oceaan en aan de rand ervan rennen kinderen gillend weg als de golven sneller dan verwacht het zand oprollen. Als het tij opkomt en het strand smaller wordt, komen er wat surfers tevoorschijn die na een warming up voor de vorm al snel op hun plank naar de omslaande golven peddelen. En elk kwartier komt er een bus langs naar de stad, met “Crucita International” erop. Dat is misschien een beetje ambitieus, maar het is zeker prima om hier een dag of twee door te brengen.

How to get there – Je kunt vast ergens redelijk (semi-)directe bussen vinden als je de moeite wil doen en van het plannen bent, maar het is makkelijker en leuker (alleen niet sneller) om in elk dorp of stad de bus te nemen die in ieder geval de goede kant op gaat, maar zelden verder dan “halverwege”. (zie ook: between the mountains and the sea). Zoals gezegd gaat “Crucita International” elk kwartier naar Portoviejo.  

Where to stay – Er zijn hotels en kamers op elke straathoek en in elke zijstraat, waar je voor tien tot vijftien dollar een eigen kamer kunt krijgen. Doe geen moeite om naar warm water te vragen: ze zullen sowieso zeggen dat het er is, het is er sowieso niet en je zult het sowieso niet willen gebruiken. Althans, in het regenseizoen, als de brandende zon de toch al drukkende lucht extra opwarmt voordat en nadat de regen komt. Als je oververhit uit de bus stapt en een paar dollar extra wil neertellen voor een zwembad voor je kamerdeur, kijk dan eerst even of je de bodem wel kunt zien. Is dat niet het geval, en zit er bovendien geen filter in het halfwarme water, ga dan om tropische micro-organismen uit je lichaam te mijden toch maar liever alleen zwemmen in de ocean. Het zand en zout kun je daarna onder een koude douche van je af spoelen. Overigens is die koude douche na het middaguur wel automatisch warm. Sla het aanbod van hostel-medewerkers die je persoonlijke gids willen zijn, af.

What to do – “Een stoplicht springt op rood, een stoplicht springt op groen, in Almelo is altijd wat te doen.” Hoewel er niet één stoplicht staat, geldt dat ook voor Crucita. De hoofdweg en de zee zijn de belangrijkste attracties, en één van de leukste dingen om er te doen is zitten en kijken. Naar alle beweging op straat en op het strand: families met drie tot vier generaties vertegenwoordigd, gymles met na een menselijke hinderniesbaan een zwemsessie met kleren aan om het meeste zand van je af te spoelen, en groepjes jongeren die tevergeefs een foto proberen te maken zonder natte voeten te krijgen. Moeders met nog waggelende luiers op pootjes, voetballers en ecua-volleyers die het strand pas verlaten als de schemer hen het spel onmogelijk maakt, en ouderen in te grote badkleding die hand in hand hun weg naar het water zoeken. En de hangmat-bevolking natuurlijk, die dat alles schommelend van onder de onbemande wachthuisjes gade slaat. Of je kunt van de dichtsbijzijnde heuvel paragliden als je wil. (?) Ook leuk.

What to eat – Vis is de nieuwe kip, zeker voor wie uit Quito komt. Garnalen, inktvis, octopus of simpelweg “pescado” (vis, niet gedefinieerd) van de vangst van die morgen op alle mogelijke wijzen bereid: gebakken, gepaneerd, als filet of verwerkt in een tortilla, ceviche of een pannenkoek. Overal verkrijgbaar langs de hoofdweg uiteraard, voor vier tot acht dollar.

Dangers and annoyances – Het directe gevaar komt hier in tegenstelling tot in de hoofdstad niet zozeer van je medemens, maar van de combinatie van zon, wind en water: dé manier om in een halve dag ondanks smeren met factor 50 met rode schouders het strand af te komen. Verder kun je de dorpelingen wel geloven als ze zeggen “aqui no pasa nada” (hier gebeurt je niets), al tellen ze de “annoyance” van fluitende mannen en gringa-hunters niet mee. De beste tactiek is: totaal negeren, of als je niet kon ontsnappen, zeggen dat je op het punt staat om weer te vertrekken, en/of dat je verloofde in het hostel / in Quito / thuis op je wacht

Veel plezier!