Adopteer een Hollander: mijn Ecuadoriaanse pleeggezin in the middle of nowhere aan zee.

Als ik op de afgesproken tijd de keuken binnen stap voor een ontbijtje, is opa Ramón al druk in de weer. “Ha, ik ben net wakker! Koffie? Het eerste wat ik doe als ik wakker ben, is mijn tinto drinken,” zegt hij, “ik kan niet zonder!” Lotgenoten. Als hij even later een bord met gefrituurde banaan, gebakken ei en blokjes kaas voor mijn neus zet, zegt hij verontschuldigend: “De rest ligt nog in bed, ze waren hier gisteravond pas laat.” Maar als ik na een ochtendplons in zee even later weer binnenstap, is de familie wakker, zit het zwembad vol en zijn vrijwel alle hangmatten bezet. Drie gezinnen met kinderen, een oom, een zus, een vriendin uit de bergen, twee neven met aanhang en de pubervriendinnen van een kleindochter. En een Hollandse verdwaalde vakantieganger dus. Stop dat allemaal samen in een huis, en animatie is gegarandeerd. (zie voor een rondleiding:  youtu.be/EvhxFNtth9g) 

Kleinkinderen surfen, dobberen of maken golven in het zwembad, rennen, kruipen of fietsen door het huis, en er is voor mij als bezoeker uit den vreemde niet zoiets als zitten en schrijven, zitten en eten of zitten en gitaar spelen. Binnen enkele momenten staat er iemand naast me met de meest uiteenlopende vragen. “En Holanda… eten ze daar ook gefrituurde banaan? Wat vinden ze daar van Ecuador? Hebben jullie een zee? Wordt er dan niet gesurft als het er zo koud is?” Het principe van een wetsuite wordt met een ongelovige frons aangehoord. Maar ook minder algemene zaken als: “Waarom heb je geen gaatjes in je oren?” (Hier wordt dat bij alle meisjes gedaan als ze een paar dagen oud zijn) en “Zijn er meer homo´s in Nederland dan hier? Wat vind je van de situatie in Venezuela?” En de verbazing is groot als ze horen dat iedereen in Nederland een ziektekostenverzekering heeft, dat onze koningin Argentijns is, dat er zoiets bestaat als een gay pride en een homo-huwelijk, dat Nederland kleiner is dan Ecuador (“nóg kleiner?”) en tegen het water beschermd wordt door muren die de zee tegenhouden. Als euthanasia ter sprake komt, weet één familielid te vertellen: “Cierto, in Nederland hoef je maar zeggen dat je niet meer wil leven, en dan geven ze je een spuitje.” Gheghe, zoiets ja.

De keuken is het epicentrum van de huiselijke activiteit en aan tafel worden de hele dag belangrijke en minder belangrijke zaken doorgenomen met iedereen die er toevallig bij komt zitten. Oom Jorge hoort als één van de oudste familieleden bij de vaste keukentafel-kern: de 60+ Casanova is voortdurend het mikpunt van plagerijen van anderen en van zichzelf, want hij moet binnenkort aan zijn prostaat geopereerd worden (“hij krijgt een keizersnee”). Hij beweert dat iedereen maar beter aardig kan zijn, omdat dit wel eens zijn laatste vakantie zou kunnen zijn. Overigens is niemand echt onder de indruk van zijn afscheids-speeches en laatste wensen. “Wil je hem niet meenemen naar Nederland? Llevaselo! Oom, in Holland hebben ze speciale huizen waar ze voor de ouderen zorgen, ook als ze geen geld hebben. Ga mee!”

Naast de keukentafelgesprekken wordt er ook minstens de halve dag gekookt: als opa en oma klaar zijn met het bereiden van het ontbijt (eieren, gefrituurde banaan, tortilla… eigenlijk alles als het maar gebakken of gefrituurd is), beginnen de vrouwen aan de voorbereidingen van de lunch. Iedereen die aan het kokkerellen weinig toe te voegen heeft, verspreidt zich over het huis, het zwembad en de zee. Strand is er alleen maar als het eb is, want bij vloed komt het water tot aan het eind van de straat. Voor de lunch kun je zwemmen in zoet of zout water, deelnemen aan de keukentafelgesprekken, of over het strand naar het volgende gehucht wandelen (alleen als het eb is) waar je batterijen en internet kunt vinden. Op het zand kom je dan af en toe een auto, motor met of zonder ijsjes-aanhanger, paard met of zonder wagen, of squad tegen. Ook leuk: hier zwaaien de mensen nog naar vreemde strandwandelaars.

Als de zon te intens wordt om buiten te blijven, kun je op de bank ploffen om met de mini´s de Spaanse versie van een Disney-film te kijken, van bovenuit de mirador van het huis met je neus in de wind van het uitzicht over de baai genieten (in de zomer kun je vanaf hier walvissen zien), of je bezig houden met één van de vele varianten van “hangen in een hangmat”. Hangen in een hangmat en de krant lezen, hangen in een hangmat en een dutje doen, hangen in een hangmat en kletsen, muziek luisteren, schommelen, of schrijven. En ik heb ook zeker het wereldrecord hangen in een hangmat en gitaar spelen benaderd, zo niet gebroken.

Tegen lunchtijd is iedereen weer in de keuken te vinden. Druipend nat op de plastic stoelen aanschuiven is geen probleem. “Het droogt vanzelf” is hier huisregel nummer één, en dat geldt zowel voor de vloer en de kleren waarmee ze zwemmen als voor de afwas. Overigens is het principe van voeten vegen en stofzuigen even misplaatst als het principe van afdrogen, wennen aan het water en iets een uur van te voren uit de vriezer leggen om te ontdooien.

Als de lunch op de drie tafels wordt geserveerd, komt er ook een fles bevroren limonade op tafel, die na de soep al half ontdooid is. Wie behoefte heeft aan een toetje, kan altijd wel ergens ijs vinden of anders een banaan plukken van de stronk van vijftig die van de finca van de familie komt. Buitenlandse bezoekers en mannen wassen niet af, en na de lunch is het weer hoog tijd om uit te rusten (?), zodat je op tijd weer opgeladen bent om nog een uur of anderhalf samen met de rest van het dorp in de ocean te dobberen voordat de zon onder gaat. Dat dobberen kan na zonsondergang nog in het zwembad worden voortgezet.

Na het koffie-familie-moment is er gelegenheid voor een gitaarconcert in de keuken, een kaartspel voor de mannen of dansen in Montañita, een kwartiertje rijden verderop. Daar is de concentratie toeristen, drugs, drank en reggaeton zo hoog dat het na een paar uur wel mooi is geweest. Ook omdat het zo fijn is om ´s ochtends rond een uur of zeven al in de zee te zijn, met enkel het gezelschap van een verdwaalde strandwandelaar en de vogels die in keurige rijen van soms tot wel tien over het water glijden of samen hoog boven de zee cirkelen voor ze hun vleugels inklappen en een duikvlucht recht naar beneden maken om iets te eten uit de zee te vissen als ontbijt.

Drie dagen maar bracht ik zo "en familia” door, maar het voelt niet eens overdreven om op zondag een afscheidstaart met bevroren limonade te doen. En als ik Ramón vraag hoeveel ik hem voor dit alles verschuldigd ben, trekt hij een gezicht en maakt hij een wegwuivend gebaar. “Naaaah, olvidatelo, wanneer zien we je weer?” Ze zwaaien me uit en ik zit bij de ondergaande zon op een stoeprand een half uur op de bus te wachten. Las Nuñas, letterlijk vier straten en geen bushalte, ik zal je missen tot de dag dat ik terug ben.

En I´ll be back! :D