Dankuwel, onbekende vrouw, voor mensen als u!

“Kun je dit dan even voor me vasthouden?” vroeg de onbekende vrouw. Ze gaf me haar pinpas, haar OV-chipkaart, haar portemonne en een los briefje van tien, en “oh ja, mijn handschoenen!” in mijn hand. Toen ik in de bus naar het station was gestapt, was er op het OV-in-chip-apparaat een rood lampje gaan branden om me te vertellen dat mijn saldo ontoereikend was. Een ritkaartje bij de buschauffeur dan maar: €3,80 alstublieft. Twaalf kilometer verder stapte ik uit op het station, met een lege kaart en zonder pinpas om hem op te laden. Die was vorige week doormidden gebroken en ik wachtte nog op een nieuwe. Even rekenen: ik moest in totaal vier busritten maken heen en terug, dat is vier keer €3,80. Eehh… nee.

“Hallo, mag ik u misschien een beetje een vreemde vraag stellen?” De kleine vrouw had bij het oplaadpunt staan wachten tot ze aan de beurt was en ze keek me vrolijk en verrast aan. “Ja natuurlijk!” Even dacht ik dat ze niet begrepen had dat ik haar iets wilde vragen en niet wilde aanbieden, maar ze leek oprecht benieuwd naar wat ze voor me kon doen.  “Nou, mijn OV-chipkaart is leeg, ik heb geen pinpas bij me en ik moet vier ritten maken, dus ik vroeg me af of ik u deze tien euro kan geven en dat u dan met uw pinpas mijn kaart opwaardeert?” Zonder een moment te twijfelen herhaalde ze enthousiast: “Oh ja, natuurlijk!” en ze begon in haar tas te rommelen.  “Wacht, even kijken hoe dat werkt, hoor… kun je dit dan even voor me vasthouden?” Daar stond ik dan in de stationshal, met de waardevolle spullen van de onbekende vrouw in mijn handen te wachten tot ze mijn OV-kaart had opgewaardeerd. Vind ik leuk.

Dank u wel, onbekende vrouw, voor het feit dat ik af en toe mensen zoals u tegenkom. :)