De Enkele Doucheknop voor automatisch warm water. Jaja. Echt.

(Lees wat er hieraan vooraf ging, in ¨Eén uur, bergafwaarts¨ en andere Ecuadoriaanse onwaarheden.)

Het gebeurt me niet vaak dat ik ´s ochtends drie keer moet nadenken waar ik ben, hoeveel ik te vroeg of te laat wakker ben geworden en wie er naast me ligt, maar vanochtend is zo´n ochtend. Gelukkig druppelen er al snel flarden van de oplossing mijn gedachten binnen. Cavia soep. De verloren gallerij. Bergen. Touwtje uit de deur…  Oooh ja, we doen de Quilotoa loop en dit dorp zonder water tussen vier uur ´s middags en vijf uur ´s ochtends heet Zumbahua. Naast me ligt Graham nog te slapen: de reisgenoot die uitverkoren (?) was om binnen één dag mijn bedgenoot te worden. Maar ik lig opgerold in mijn slaapzak, dus dat klinkt heel wat spannender dan het is. ;P. 

Ben ik te vroeg of te laat? De cijfers 5:05 lichten op op mijn telefoon: ik heb nog twee uur voor we naar de markt gaan. Maar na gisteren ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen: ¨Om vijf uur is er weer water. Warm water.¨ Zou het…? Ik kruip uit bed en in het halfdonker sluip ik naar de badkamer. Ik draai aan de enige knop van de douche en kijk verwachtingsvol omhoog. Nada. Nog niet het protesterende gesputter dat ik gewend ben van de Spaanse afgesloten waterleiding. Ach ja, wat wil je: een vijf dollar hostel in Zumbahua, Ecuador… Dat wordt dus gewoon even wassen met de halve liter water die ik nog van gisteren in mijn fles had zitten, besluit ik, en ik verzamel op de tast mijn schone kleren.

Ik sta bijna op het punt me aan te gaan kleden als… PAF! BENG! Klonk… Kllrrrk… Prttk tttk… gevolgd door een soort Spaans gesputter op orkaan niveau. Na die eerste klap was ik in twee sprongen bij de deur, waar ik nu met mijn hand op de knop klaar sta om de kamer in te vluchten voor het niet onwaarschijnlijke geval dat er iets zou ontploffen. Maar het gesputter neemt langzaam af en ik waag het erop om met kleine stapjes De Doucheknop te benaderen en te kijken of al dat lawaai ook werkelijk effect heft gehad op de watervoorziening. Jawel. Al is het dan al even vijf uur geweest, we hebben water. Zoals beloofd. Warm water? Ehm, nee, dat niet.

Maar thuis in Quito ben ik gewend geraakt aan een koude ochtend douche inclusief haren wassen onder de koude straal, dus wie doet me wat: we hebben water om wakker te worden.

Of wacht… Jaja, daar word het van ijskoud, koud … lauw, warm, en… Autsj! Heet! Auw auw Iiiiee! Nee hè, heb ik net vol enhousiasme mijn haren in staan zepen! Ik probeer tot drie keer toe onder het kleine straaltje kokend water te gaan staan (thee, iemand?), maar ik houd het echt niet langer dan twee seconden vol. Op die manier haal ik het niet om om zeven uur klaar te staan. Hmm…  en nu dan? Er is geen wastafel, het enige water dat ik nog heb is de helft van mijn halve liter in de fles. Hmmm, daar zeg je wat…

Terwijl de badkamer in een paar seconden verandert in een Ecuadoriaans stoombad, wissel ik elke twee seconden mijn linker- en rechterhand af om de fles bij de douchekop te houden. Autsj, autsj, vingers, pijn! Er zijn momenten die je graag in je verhalen wil delen, maar waarop je tegelijkertijd blij bent dat er niemand meekijkt. Dit was er zo één. Als de fles praktisch vol is giet ik de helft ervan over mijn hoofd om de shampoo uit te spoelen en begin ik weer opnieuw. Tot het water in de fles ook te warm wordt om te gebruiken en ik De Doucheknop vastberaden linksom draai. Basta. Geen warm water meer voor mij vandaag. Ik stel vast dat het grootste deel van de shampoo er wel uit is en ik ga op zoek naar mijn handdoek.

De eigenaar had niets teveel gezegd. ¨Jaja, morgenochtend is er weer water. Warm water. Inderdaad. Misschien is twee knoppen met alleen koud water zo gek nog niet. Dat zal ik proberen te herinneren de volgende keer dat ik om zes uur ´s ochtends onder de koude plens sta. Kijken of het helpt. :)

Benieuwd hoe het verder gaat? Lees: ¨Aaaadembenemend Quilotoa: wankelende paarden op de rand van een vulkaan.¨