Om half vier gaat de wekker, anderhalf uur nadat ik in bed ben gekropen. Zoals gewoonlijk liet mijn planning weer nogal te wensen over. Mijn internet bestelling bij de joho reiswinkel zou pas vandaag aangekomen zijn als ik hem gisteren niet zelf was komen ophalen, mijn bankpasjes waren wel net op tijd binnen maar moesten nog geactiveerd worden door te pinnen bij een automaat in Nederland (en toen besefte ik pas dat er nog geen geld op de rekening stond, net te laat om nog voor sluitingstijd van de banken geld over te maken), en ik moest nog dollars en malariatabletten halen... om elf uur begon ik met mijn tas inpakken, drie uur later was ik bijna klaar.
Na de douche nog een uur voor de laatste dingen op mijn to do list, een laatste Hollands ontbijtje met pindakaas en hagelslag tussen de bedrijven door, en maar een kwartiertje te laat richting Schiphol...
Daar kom ik eerst zomaar broer Koen en zijn vriendin Inge tegen, terwijl ik er toch van overtuigd was dat ik die al zondag gedag had gezegd. Leuk! Even later val ik helemaal van mijn geloof als nachtmens Thijs ook helemaal naar Amsterdam is gekomen om zijn zus uit te zwaaien. Ook leuk! Wel broodnodig koffie dus, nog even dollars wisselen en precies op tijd nog mijn pinpas activeren, en dan nog een keer zwaaien na de paspoortcontrole... Nellie is onderweg!
Tien uur later landt de boeing 777 met mij aan boord op Houston, Texas. Ik heb daar de hele tijd het idee dat ze me voor de gek houden omdat ze zo´n parodie op ¨Amerikaans¨ zijn: de kauwgom knauwende serveerster, de enquete-man met de cowboyhoed en dat enorme accent doen me vermoeden dat ik in een goedkope film zit. Na het invullen van mijn doorreis-visum aanvraag met vragen over mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid, mijn betrokkenheid bij terrorisme, genocide en Nazi-activiteiten in de Tweede Wereldoorlog, zet ik me schrap voor de grenscontrole. Tegen alle verwachtingen in doen ze nergens moeilijk over, maar ik ben er toch anderhalf uur zoet mee. Na een kopje koffie hoef ik dan wel nog maar twee uurtjes te wachten voor mijn vlucht naar Quito. Elk nadeel... ;)
Maar de vermoeidheid begint nu toch wel toe te slaan: het mag dan pas vijf uur zijn, in Nederland is het middernacht en dat laat mijn innerlijke wekker me na een nacht praktisch overslaan ook duidelijk merken. Dat wordt alleen maar slapen in het vliegtuig! Maar ik moet nog even volhouden, want omdat er precies rond onze boarding tijd een enorme onweersbui over het vliegveld trekt, mogen we pas een uur later instappen. Eindelijk is het dan zover.
Maar van slapen komt niet veel, want de baby op schoot bij de vrouw naast me heeft ook last van een jetlag. En hard. Na een kip-wrap om vijf uur ´s nachts waar ik buikpijn van krijg en nog eens twee uur volhouden, landen we in het pikkedonker hotsend en botsend in Quito. In de foute rij gaan staan bij de douane (Ecuadorian residents), en per ongeluk ben ik daardoor veel sneller aan de beurt dan mijn toeristen mede reizigers. Een stempel en een vriendelijk "welkom in ecuador" en door naar de bagageband. Ook mijn tas blijkt een goede overstap gemaakt te hebben, en Pedro staat bij de uitgang al met mijn naam op een bordje te wachten. Ik ben er...
Nou ja, bijna. Nog veertig kilometers hotsbotsende slingerende bergweg te gaan. Gelukkig houdt Pedro me wakker met zijn vragen en opmerkingen, zijn rijstijl en afsnijroutes en zijn manoeuvres om zwerfhonden te ontwijken. Maar even later staan we voor de deur van Casa Oriente, mijn thuis voor de komende maanden. Het is twee uur ´s nachts, negen uur ´s ochtends in Nederland. Ik heb geen flauw benul wat ik ga zien als ik morgen wakker word: de mist en het donker houden de stad nog even voor me verborgen. Ik hoor nog maar de helft van wat Pedro zegt als ik eenmaal mijn bed heb gezien. Twee nachten overslaan is in combinatie met zo´n reis iets teveel van het goede. Welterusten!
—————
—————
—————