De ultieme lesgeef ervaring: La bamba... English way

"Hi everybody! I'm Nelly and today we're going to talk about songwriting." Acht paar donkere ogen kijken me vriendelijk vragend aan. Sommige leerlingen vormen het woord met hun lippen en anderen schrijven het over van het bord. Teresa en Antonio, de nestors van de groep, knikken blij naar mijn gitaar die onder het schoolbord in de koffer ligt te wachten. De stille Eva en Luis kijken een beetje angstig rond en coole Eduardo leunt achterover in z'n stoel met zijn armen over elkaar.

Tijd voor een "warmer" dus, om iedereen een beetje wakker te schudden. Spelend met een bal en een gitaar kunnen ze na een paar minuten een hoge van een lage noot onderscheiden, en een melodie van een toonladder. Majeur ("happy!") en mineur ("sad..") akkoorden blijken veel te moeilijk, maar daarom niet minder leuk. Van de vijf ronden die ik heb voorbereid, met steeds moelijkere opdrachten, redden we het maar net om door de eerste te komen. Maar 't was een goede eerste :).

De leerlingen komen hier graag: de meesten zijn tussen de 20 en 40 jaar oud en op zoek naar een manier om nieuwe kansen te creeëren voor zichzelf. Sommigen hebben een enkele reis naar Noord-Europa geboekt in de hoop daar werk te vinden, anderen moeten een examen doen om een kans te maken om ergens aangenomen te worden. Verpleegsters, journalisten en schilders zonder baan, hard werkend om weer een beetje vooruit te kunnen komen. Maar ook gepensioneerden en schoolverlaters op zoek naar een manier om rond te komen of de komende studie te betalen. Zoveel leergierigheid heb ik zelden gezien.

Het spel na de warmer loopt compleet in het honderd. Gisteravond heb ik al mijn artistieke talenten en overgebleven creativiteit ingezet om zesendertig gekleurde kaarten te maken die bij muzikale beroepen horen, maar het lijkt erop dat ik óf nog hard moet werken aan het geven van instructies (waarschijnlijk), óf aan mijn teken-kwaliteiten (ook waarschijnlijk), óf allebei (meest waarschijnlijk)...

De leerlingen ruilen hun kaarten wel met zoveel toewijding dat ik het jammer vind dat ik ze na een paar minuten alweer bij elkaar moet roepen. Teresa kwettert overal tussendoor, Luis en Eva lijken hun schroom te zijn vergeten en Eduardo is de ijverigste van allemaal. Niet dat het resultaat hun inzet weerspiegelt: we eindigen met de kleurige verzameling kaarten op willekeurige plaatsen op het bord geplakt. Maar ze weten uiteindelijk wat een lyricist, sound engineer en composer doen, en daar gaat het om. 

Na het lezen van een tekst is het tijd om muziek te maken: op de melodie van "para bailar la bamba" zingen we "I want to be a popstar / composer / lyricst" en de leerlingen vertellen om de beurt waarom ze juist dat beroep zouden keizen. Antonio is zo enthousiast dat hij zijn verhaal spontaan begint te zingen. Mét danspasjes. Eva en Luiz vinden het te gezellig om niet stiekem mee te zingen en de zestigjarige Teresa houdt een relaas van anderhalve minuut over waarom ze een tekstschrijven wil zijn... 

Kijk voor de youtube video op: https://www.youtube.com/watch?v=B8Qt05pqysQ                             

De energie echoot nog na als ik mijn spullen verzamel en in mijn tas prop. De afgelopen weken van acht uur les per dag en de gemiddeld vijf uur huiswerk hebben me gesloopt, maar ik vermoed dat Eduardo, Antonio, Teresa en de rest net als ik voor een moment de wereld buiten het klaslokaal vergeten waren, al was het maar voor even. 

Hopelijk blijven ze in hun dromen geloven en zich inzetten zoals ik ze deze maand zoveel heb zien doen! Misschien komen we elkaar nog eens tegen onder de Spaanse zon of ergens in een Engels sprekend land.

Succes jongens, it's been an honor! Olé!