Oh, was ik maar een vluchteling

Dit is voor die helft van Nederland die de afgelopen tijd de mond vol had van hoe fijn het is om vluchteling te zijn in Nederland. Het magische bedrag van éénenveertig euro per dagvulde hun twitter en facebook accounts, en dat terwijl ons "eigen volk" krom zou liggen om te kunnen eten en de zorg te kunnen betalen... In het kader van het inlevingsvermogen is dit: Oh, was ik maar een vluchteling. Speciaal voor die helft van Nederland (Ok, en stiekem ook voor de andere helft :P) 

Oh, was ik maar een vluchteling, een vluchteling in nood,
banger voor de oorlog dan voor doodgaan op een boot.
Met alleen mijn lijf en leden, en mijn dromen nog te koop,
los van alle ballast, van verwachting en van hoop.

Dan wilde ik zo graag weg, dan maakte het niet uit hoe en waarheen.
Dan had ik niets meer te verliezen, en altijd mensen om me heen.
En als ik al mijn geld gaf, konden ook mijn kinderen mee
op drift, op avontuur, daar op de Middellandse zee.

Oh, was ik maar een vluchteling, dan had ik alle tijd.
Dan was ik zó al mijn illusies, en mijn schaamte kwijt.

We hoefden op de boot niet eens belasting te betalen, 
niet te werken, niets te eten, en één deadline maar te halen:
het vaste land, de overkant, het einde van de reis.
We waren hoe dan ook op weg naar het beloofde paradijs.

En als je man of vrouw of kinderen door de dorst werden vermoord,
dan gooiden we onze hoop wel met de lijken overboord.
Ach, we hebben toch ons leven noch ons lot nog in de hand.
En elke dode is er eentje minder tot de overkant.

Zo dobberden en waaiden we dan met alle winden mee...
Oh, was ik maar een vluchteling op de Middellandse zee.

Want voor ons die bleven leven kwam er land in zicht, misschien, 
maar de mensen op de wal waren niet blij om ons te zien. 
Ze klaagden over al dat geld dat aan ons werd besteed.
Aan "bed, brood, bad", en zonder dat ik daar maar iets voor deed.

Want als je wel Europa haalt, dan heb je het voor elkaar:
dan krijg je éénenveertig euro, elke dag, echt waar!
Daarvoor hoef je slechts de oorlog en de bootreis te doorstaan.
Tsja, zo wil iederéén toch naar Europa gaan?

Terwijl hun eigen volk lag te creperen in de goot
kreeg ik alles wat ik wilde; zo werd mijn lot straks nog hun dood!
En alleen Aylan, die deed nog een beroep op hun geweten.
Maar die waren ze na een week of twee gewoon alweer vergeten.

Tegenover onze wanhoop bleven die mensen zeer beheerst
als ze zeiden: "Doe de grenzen dicht!" en "Eigen mensen eerst!"
"Want zo´n oorlog en zo´n bootreis, dat is wel een triest verhaal,
Maar als we voor ze blijven zorgen , zijn ze hier straks allemaal..."

Want als je wel Europa haalt, dan heb je het voor elkaar:
dan krijg je éénenveertig euro, elke dag, echt waar!
We zitten in hetzelfde schuitje, samen, moederziel alleen,
want als vluchteling zo´n bootje in, dat wil toch iedereen?

Dan zijn je mensen niet je mensen meer, is je land niet meer je land.
Dan is je huis niet meer je huis, en dan is dáár de overkant.
Maar als je wel Europa haalt, dan heb je het voor elkaar: 
dan krijg je éénenveertig euro, elke dag, echt waar! Zomaar!
Eénenveertig euro, elke dag, echt waar! 

Zij die roepen "grenzen dicht!", die zagen het meteen:
als vluchteling zo´n bootje in 
hopend op een redding
tussen wal en schip en drenkeling
ja, als vluchteling de boot in,
tsja, dat wil toch iedereen?